Nazwa szczytu pochodzi od zalegających w zacienionych miejscach nawet do późnej wiosny warstw śniegu. Góra po raz pierwszy pojawia się na mapie Śląska Jonasa Scultetusa w 1625 roku, natomiast jako nazwa pojawia się w 1325 roku jako Snesnicke Montes będące źródłem rzeki Morawy, wówczas miejsca wydobycia rud srebra. W 1571 roku pojawiła się nazwa Schneeberg obowiązująca do dziś w literaturze niemieckiej.

Szczyt jest zwieńczeniem 6 grzbietów górskich rozciągających się w różnych kierunkach, tworzących jakby macki ośmiornicy, co stanowi rzadkość w polskich górach. Można wśród nich wyróżnić pasma z Małym Śnieżnikiem, które graniczy z górami Bystrzyckimi, pasma z Czarną Górą, a także ze Stromą, Igliczną i pokaźne pasmo Susiny położone w Czechach.

Zbocza Śnieżnika ukształtowane są poprzez głębokie erozyjne doliny potoków między innymi Czarnej, Wilczki, Kleśnicy oraz Kamienicy, a na południowym zboczu pod szczytem znajdują się źródła Morawy. Na uwagę zasługuje fakt, że potoki te należą do 3 zlewisk – morza Bałtyckiego, Czarnego oraz Północnego.

Występuje tutaj piętrowy układ roślinności. Na najniższych piętrach można spotkać łąki, pastwiska, lasy mieszane, a wyżej las mieszany górski [foto], bądź bór górski, gdzie dominują świerki z domieszką buka, a także jodły, grabu, modrzewia oraz brzozy. Najwyżej spośród drzew sięga świerk, tworzący najwyższe piętro lasów.

Na zboczach wśród lasów i łąk przebijają się rozległe rumowiska skalne, w tym Jaskółcze Skały oraz malownicze skałki. Na zachodnim zboczu znajduje się zrównanie terenu pokryte miejscami podmokłymi łąkami oraz niewielkimi torfowiskami, jest to Hala pod Śnieżnikiem.

Szczyt zbudowany jest z odpornych na erozje, bardzo starych skał gnejsowych i jest pokryty roślinnością wysokogórską.

Obszar Masywu Śnieżnika oraz sam szczyt stanowi ważny zespół przyrodniczy – flora a zwłaszcza fauna są tutaj najbogatsze, biorąc pod uwagę obszar całych Sudetów. Składają się na to warunki glebowo – klimatyczne oraz zazębianie się obszarów zasięgu różnych zwierząt oraz roślin. Szczególnie cenna jest roślinność najwyższego szczytowego piętra, składająca się głównie z traworośli – trzcinników, wymienić też tutaj można: stanowiska szaroty norweskiej, storczyka gółki, fiołka sudeckiego, dzwonka brodatego, szczwoligorza pochwiastego – jedyne stanowisko w Sudetach, czy endemit na skalę światową – podgatunek pierwiosnki wyniosłej.

Występują tutaj również specyficzne gatunki owadów takie jak: pośnieżek czy skoczogonek, a z motyli gatunki gąsieniczek nie występujące nigdzie w Polsce oraz endemiczne gatunki chrząszczy, błonkówek i pajęczaków. Na zboczach spotkać można jelenia, sarnę, lisa, borsuka, a z gadów przemykają salamandra plamista i żmija zygzakowata.

Bogactwo przyrody ożywionej dostatecznie poznane dzięki badaniom Ferdynanda Paxa z Uniwersytetu Wrocławskiego oraz ciekawe ukształtowanie terenu skłoniło władze do wyznaczenia w 1938 roku rezerwatu przyrody Śnieżnik Kłodzki – o pow 450 ha a następnie jego reaktywację w 1965 roku – jednak już o mniejszej powierzchni 181 ha.

Rozległa panorama roztaczająca się ze szczytu wpłynęła na wybudowanie wieży widokowej [foto]. Została ona zbudowana w latach 1895-99 przez Kłodzkie Towarzystwo Górskie i nazwana na cześć entuzjasty tych terenów cesarza Fryderyka Wilhelma II, której budowę przyspieszyła śmierć cesarza w 1888 roku. Miała ona wysokość 34m, średnice 11,5m w przyziemiu, mury miały grubość 1,75m przy gruncie. Składała się ona z 2 nierównej wysokości baszt – symbolizujących przymierze austriacko – niemieckie. Projektantem jej był Feliks Henry z Wrocławia. W przyziemiu umieszczona była sala pamięci cesarza Wilhelma, a na ostatniej kondygnacji mieściła się sala widokowa z oknami, prawdopodobnie przykryta szklaną kopułą. Na skutek dewastacji i braku środków na konserwacje (lub też może niechęci władz komunistycznych) została ona zburzona w 1973 roku. Dziś została po niej sterta kamieni [foto] wpisująca się w krajobraz szczytu.

Schronisko PTTK “Na Śnieżniku” [foto] mieszczące się na Hali pod Śnieżnikiem swoją historią sięga roku 1871, kiedy to zostało zbudowane obok istniejącej już fermy i początkowo było zwane Szwajcarką, po wielu modernizacjach uzyskując dzisiejszy kształt. Powstało ono z inicjatywy księżnej Marianny Orańskiej właścicielki tych terenów, która również przyczyniła się do budowy szlaków co zapoczątkowało ruch turystyczny w tych górach. Księżna wprowadziła także zwyczaj podziwiania wschodów i zachodów słońca, zgodnie z modą panującą wówczas w Europie. Równocześnie od 2 połowy XIX wieku rozwijało się narciarstwo oraz saneczkarstwo. Przebywał tu między innymi Mathias Zdarsky – pionier alpejskiej techniki narciarskiej.

Pierwsze udokumentowane wejście na szczyt odbyło się 9 sierpnia 1765 roku dokonane przez ks. Henryka pruskiego oraz Wilhelma i Fryderyka Brunświckich. W późniejszym okresie szczyt zdobywali narciarze między innymi niemiecki pionier narciarstwa dr Oskar Gutwiński.

Pierwszy pomiar wysokości szczytu został dokonany w 1796 roku przez ks kanonika Alojza Davida – wyliczył on wartość 730 wiedeńskich sążni – czyli 1384,4 metra. Współczesny wynik 1424,932 metra uzyskano w 1862 roku.

Jarek

Literatura:
1. Krzysztof Mazurski, Ziemia Kłodzka część południowa, Sudety, 1996
2. Krzysztof Mazurski, Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie, Sudety, 1995
3. Sudety, przewodnik i atlas, Bezdroża, 2009
4. Robert Szewczyk, Szlakiem sudeckim, Muza, 2010
5. Słownik geografii turystycznej Sudetów 16, Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie, Kraj, 1993
6. Krzysztof Mazurski, Geografia turystyczna Sudetów, Wrocław, 2003